Erysimum seipkae, Polatschek

S. Castroviejo, C. Aedo, C. Gomez Campo, M. Lainz, P. Montserrat, R. Morales, F. Munoz Garmendia, G. Nieto Feliner, E. Rico, S. Talavera & L. Villar, 1993, Flora Iberica / Vol. IV: Cruciferae - Monotropaceae, Madrid: Real Jardín Botanico, CSIC : 69-71

publication ID

 

persistent identifier

https://treatment.plazi.org/id/C8569B40-202A-DE55-D1CC-7557FE19FCF6

treatment provided by

Plazi (2025-03-20 03:12:43, last updated by Admin 2025-03-24 20:31:21)

scientific name

Erysimum seipkae
status

 

16. E. seipkae Polatschek in Ann. Naturhist.

Mus . Wien 82: 353 (1979)

E. pyrenaicum Jord., Diagn. Esp. Nouv. 1: 176 (1864), nom. illeg. [nom. subst.]

[ Séipkae ]

E. sylvestre subsp. pyrenaicum (Nyman) O. Bolós & Vigo, Fl. Paisos Catalans 2: 78 (1990) E. decumbens auct.

E. helveticum auct.

E. ochroleucum auct.

E. pumilum sensu Cadevall

Ind. loc.: “Hab. in glareosis Pyrenaeorum; Port-de-Vénasque [sic] (Haute-Garonne); etc.”

Ic.: Lám. 20 h-n

Cepa ramificada, subterránea, con ramificaciones generalmente fasciculadas, apretadas y subverticales, normalmente sin vástagos vegetativos largos. Hojas 15-50(60) × 1-5(7) mm, de sublineares a linear-lanceoladas, con algún par de dientes en el margen o con éste entero. Pedicelos 3-6 mm. Pétalos (12)14-20(22) × 4-7 mm. Estilo 1-3 mm. 2n = 14, 26.

Gleras más o menos fijas, grietas de peñascos, pastos pedregosos en substratos normalmente calizos; 500-2700 m. IV-VII. Pirineo central y oriental. (And.). Esp.: Ge Hu L Na?

Observaciones.– Las poblaciones de alta montaña suelen acumular restos de vainas foliares en la cepa, especialmente en los puntos de ramificación. Existen formas de tránsito hacia E. gorbeanum en los límites entre Navarra y Huesca que tienen estilo más bien corto pero hojas anchas y cepa con vástagos largos.